در بیان اینکه دعای دعا کننده مستجاب می‌شود دو کتاب کافی از محمد بن یحیی از احمد بن محمد بن عیسی از حسن بن علی از عبدالله بن میمون قداح از حضرت صادق(ع)روایت نموده که آن حضرت فرمود: الدُعاء کَهفَ الإجابة کَما أنَ السَحاب کَهفَ المَطَرِ. یعنی دعا، ملجاء اجابت است همچنانی که ابر ملجاء باران است. علامه مجلسی (ره) در مرأة العقول بعد از شرح این حدیث شریف فرمود: چیزی را که مفاد آن این است که گفته شده دعا تشبیه به ابر شده اشاره به این است آن محل باران است الا این که هی می‌بارد و گاهی نمی‌بارد به‌جهت عدم مصلحت و همچنین دعا هم گاهی مستجاب نمی‌شود در دنیا برای عدم مصلحت و عطا کرده می‌شود عوض آن در آخرت. و ایضاً از عدّه از اصحاب امامیه از سهل ابن زیاد از جعفربن محمد اشعری از ابن قداح از حضرت صادق(ع) روایت نموده که فرمود: ما أبرَزَ عَبدُ یَدَه الیَ وَ جَلَ أنَ یَرُدَها صِفرا حَتی یَجعَل فیها مِن فَضل رَحمته ما یَشاء فإذا دَعا أحَدُکُم فلا یَرُدَ یَدَهُ حَتی یَمَسیحَ عَلی وَجهه و رَاسِه. یعنی ظاهر نمی‌گرداند بنده دست خود را به سوی خداوند عزیز جبّار الا اینکه حیا می‌کند خداوند -عزّوجلّ- اینکه دست او را خالی برگرداند تا اینکه قرار دهد در آن از فضل رحمت خود آنچه را که می‌خواهد پس هرگاه دعا کند یکی از شما پس باید رد نکند دست خود را تا این که بکشد بر صورت و سر خود. بدان که حیا انقباض نفس است از قبیح، از خوف، مذمت و نسبت به‌حق تعالی مراد به آن ترک آن چیزی است که لازم است برای انقباض و علامه مجلسی در مرأت‌العقول پس از شرح این حدیث شریف فرموده: آنچه را که مضمون آن این است که در این حدیث مثقار است به اینکه خدای تعالی مستجاب می‌کند حاجت را اگر صلاح دعا‌‌کننده را در آن بداند یا قرار می‌دهد در دست او آنچه را که بهتر از این حاجت است برای او و دلالت دارد این حدیث بر استجابت.
